دبیر: در فرنگی اول دنیا اما در آزاد سوم هستیم/دغدغه من بازگشت کشتی به دهه درخشان ۷۰ بود

به گزارش خبرگزاری فارس، علیرضا دبیر در خصوص عملکرد تیم‌های کشتی آزاد و فرنگی در مسابقات جهانی نروژ گفت: من هم به همه ایرانیان عزیز در سراسر دنیا این نتایج را تبریک می‌گویم. همه این نتایج لطف خدا بود.

وی درباره اینکه با نتایج به دست آمده مردم دوباره با کشتی آشتی کردند ادامه داد: من از ۲ سال پیش این دغدغه را داشتم تا کشتی دوباره به دهه ۷۰ برگردد و با لطف خدا و محبت مردم این اتفاق رخ داد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

مردم عزیز ایران در این ۱۰ روز به جامعه کشتی لطف داشتند. امیدوارم روند رو به رشد کشتی ادامه پیدا کند. بچه‌ها در شرایط کرونا واقعا سختی کشیدند. جا دارد از سرمربیان و کادرفنی آزاد و فرنگی تشکر کنم. همچنین از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک تشکر می‌کنم که از ما حمایت کردند.

دبیر افزود: ما تازه اول راه هستیم و تازه کار شروع شده است. باید قبول کرد در کشتی آزاد از روسیه و آمریکا عقب هستیم اما اینجا مشخص شد در فرنگی ما اول دنیا هستیم. ما در کشتی فرنگی روی یک اتفاق اول نشدیم، در کشتی آزاد هم یکی از بچه‌ها اگر پنجم می‌شد ما قهرمان بودیم. البته نتایج به دست آمده حاصل زحمت کادرفنی هر دو تیم و بچه‌ها بود. من در کشتی فرنگی خیلی کارشناس نیستم اما به نظرم ما در فرنگی اول دنیا هستیم. البته هدف ما از همان اول هم المپیک ۲۰۲۴ است. بعد از بازگشت به ایران لیگ کشتی را آغاز می‌کنیم و از دی ماه هم انتخابی تیم ملی آغاز خواهد شد.

رئیس فدراسیون کشتی تصریح کرد: مربیگری در کشتی مثل دوی امدادی است. جا دارد از مربیان قبلی تیم ملی تشکر می‌کنم. از آقای غلامرضا محمدی تشکر می‌کنم که زحمات زیادی کشید اما از زمانی که پژمان درستکار آمد روش‌های خودش را داشت. بنا هم که ثابت شده است. با این همه با این مدال‌ها نباید خودمان را گول بزنیم.دید من المپیک محور است. از مسئولان ورزشی، استانی و وزارت بهداشت درخواست می‌کنم اگر ۶۵ درصد مردم واکسن زده‌اند اجازه فعالیت باشگاه‌ها را بدهند. امیدوارم مسئولان به باشگاه‌ها توجه کنند چرا که خیلی از باشگاه‌ها در این شرایط بسته هستند. باشگاه‌ها باید باز شوند تا جذب کشتی‌گیر داشته باشیم. به وضعیت باشگاه‌ها باید رسیدگی شود.

انتهای پیام/

منبع: فارس

کلیدواژه: علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی کشتی فرنگی مسابقات جهانی نروژ باشگاه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۳۴۶۲۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

روزنامه اطلاعات: ملت در چه فکریه؟ دولت در چه کاریه؟

به گزارش «تابناک»، روزنامه اطلاعات نوشت: یکی از مشکلات اساسی در موضوع رابطه دولت، ملت شکاف قابل توجه عمیق یا بهتر بگوییم تفاوت نمایان در دغدغه‌های حکومت و دولت و اکثریت ملت است.

اگر جامعه‌ای احساس کند که حاکمانش با دغدغه‌های او بیگانه‌اند، قدر مسلّم احساس خوشی و نزدیکی و مودّت با حکومت دولت ندارد و این احساس بیگانگی و دوری یا بی‌تفاوتی می‌آورد یا بغض و نافرمانی...

متأسفانه برخی مقامات در ارکان قدرت و در نظام تصمیم‌گیری به جای پرداختن و توجه به اولویت‌ها، دغدغه‌ها و مشکلات اساسی، اولویت‌های دیگری برای خویش و جامعه تعریف می‌کنند که برای تقویت رابطه دولت، ملت زیانبار است. به عنوان مثال آنقدر که مثلاً درباره لایحه حجاب خبر و مصوبه و اظهارنظر می‌شنوند و می‌خوانند و آن را به اصطلاح بولد و گل درشت می‌بینند، درباره معیشت و تورم و گرانی و مشکلات درمانی، مسکن، حقوق و... این دغدغه‌مندی را نمی‌بینند.

یا وقتی می‌شنوند شهر هزار دغدغه دارد که باید بدان پرداخت و اولویت مقام مسئول فرضاً ساخت مسجد در پارک است، به خوبی این را درک نمی‌کنند.

به عنوان مثال در هر دو مورد در ظاهر دغدغه دینی مطرح است، اما نسبت به آنچه که در لایه‌های پنهان و پیدای جامعه و همان شهر به خاطر عدم توجه به اولویت‌های اصلی شهروندانش موجبات سلب اعتماد مردم به کارایی و کارآمدی حکومت دینی شده است، بی‌توجهند و گاه مردم به این نتیجه می‌رسند که گویا مسئولان در دنیای دیگری سیر می‌کنند که با دنیای دغدغه‌مند آنان نسبت چندانی ندارد. حتی برخی با بدگمانی چنین تعبیر می‌کنند که حضرات دردها و دغدغه‌ها را می‌دانند، اما برای انحراف افکار عمومی با طرح دغدغه‌های فرعی، شرایطی فراهم می‌کنند که توجهات به سمت دیگری معطوف شود...

فرقی نمی‌کند کاسب باشید یا تولیدکننده، صادرکننده باشید یا وارد کننده و تاجر. کشاورز باشید یا کارمند، پزشک باشید یا پرستار یا معلم... در هر صنف و گروهی که باشید این فاصله میان دغدغه‌های خود با دغدغه‌های نظام حکمرانی را درمی‌یابید. همه با تفاوتهایی می‌گویند دولت که به فکر ما نیست، درد ما را نمی‌فهمد و نمی‌داند و تصمیماتی که می‌گیرد به نفع ما نیست و گره از کار ما نمی‌گشاید.

اگر بخواهیم با حسن نیت به مساله نگاه کنیم باید گفت علت اصلی، ظرفیت اندک نظام تصمیم‌گیری برای حل مشکلات اساسی و درک اولویت‌های اصلی ملک و ملت است. اگر سطح هوشیاری و عقل و تدبیر و دانایی نظام تصمیم‌گیری، اندک یا ناکافی باشد قاعدتاً حتی با وجود نیّت خیر در تشخیص سره از ناسره، درمی‌ماند.و نتیجه کارشان گاه فاجعه به بار خواهد آورد، یا نتیجه عکس می‌دهد و حداقل گرهی نمی‌گشاید.

به عنوان نمونه ساعت‌ها و روزها و ماه‌ها وقت برای قانون حجاب می‌گذارند، اما به جایی نمی‌رسند. هزاران میلیارد صرف اجرای طرح ازدواج و فرزندآوری می‌کنند، اما نتیجه نمی‌گیرند. یا برای کمک به معیشت مردم و جلوگیری از رشد قیمت‌ کالاهای اساسی میلیاردها دلار ارز ارزان و ترجیحی اختصاص می‌دهند و اثر آن در سفره‌های مردم دیده نمی‌شود، به صدها موسسه و سازمان و نهاد مذهبی و فرهنگی بودجه می‌دهند تا گرایش به دین و دین باوری بیشتر و بیشتر شود، اما ثمری در بر ندارد. علت آن هم این است که برای هر دردی باید ابتدا زمینه‌های پیدایی آن را خوب شناخت و تشخیص داد و سپس داروی مفید و موثر آن را تجویز کرد و این کار نیازمند طبیبی با تجربه و عالم و کارآزموده است که خوب تشخیص دهد و سپس درمان را آغاز کند.

توصیه‌ای که می‌توان داشت اینکه عزیزان اگر صلاح ملک و ملت که هیچ، حتی اگر رستگاری خود را هم می‌خواهید به دغدغه‌های اصلی مردم بپردازید و برای تشخیص و فهم درست اولویت‌های اصلی کشور و ملت سطح دانش و آگاهی خود را با استفاده از نخبگان و عالمان دلسوز و نه صرفاً با ظرفیت محدود دانشی خود و همفکران خودتان بالاتر ببرید تا بتوانید تصمیمات درست‌تری بگیرید و این شرح صدری می‌خواهد که شوربختانه چندان در نظام تصمیم‌گیری و به ویژه در دولت شاهد آن نیستیم. هیچ خوب نیست که بخش اعظمی از جامعه با خود بگوید، درد ما چیست و درد این ‌ها چه؟ گویی انگار در جغرافیای دیگری زندگی می‌کنند و با مردمان خطه دیگری سروکار دارند!